Zawieszenie na życzenie

12 kwietnia 2021 |

W przypadkach, gdy postępowanie administracyjne toczy się z wniosku, a nie z urzędu, strona na żądanie której postępowanie zostało wszczęte może skierować wniosek o zawieszenie postępowania. Ustawodawca wyszedł z założenia, że skoro strona jest inicjatorem postępowania i dysponentem wniosku, będącego podstawą postępowania to zasadnym jest zaopatrzenie jej w uprawnienie do zawieszenia postępowania. W praktyce umiejętne wykorzystanie tego narzędzia pozwala stronie na korzystne ukształtowanie przebiegu postępowania, a nawet „uratowanie” postępowania.

Przykładem może być następujący kazus: wnioskodawca w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę zostaje wezwany do uzupełnienia braków wniosku, organ wyznacza termin, inwestor nie jest w stanie w wyznaczonym terminie usunąć braków, przed upływem w/w terminu inwestor występuje z wnioskiem o zawieszenie postępowania administracyjnego w oparciu o art. 98 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego.

Co się dzieje? Otóż inwestor zyska czas na skompletowanie niezbędnej dokumentacji, bowiem w myśl art. 103 kpa zawieszenie wstrzymuje bieg terminów przewidzianych w kodeksie.

Ale czy rzeczywiście pozyskanie czasu w postępowaniu administracyjnym jest takie proste?

Przyjrzyjmy się art. 98 § 1 kpa cyt.: „§ 1. Organ administracji publicznej może zawiesić postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na żądanie której postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony oraz nie zagraża to interesowi społecznemu.”. A zatem naszym „ale” jest brak sprzeciwu innych stron postępowania. I o ile strony sprzyjają inwestycji bądź są chociażby neutralnie do niej nastawione, wnioskodawca rzeczywiście może zrealizować swój plan przedłużenia postępowania. Jeżeli natomiast inna strona sprzeciwi się zawieszeniu postępowania to plan wnioskodawcy upada. Należy zauważyć, że w świetle komentowanego przepisu ocenie nie podlegają przesłanki, jakimi strona kierowała się wyrażając sprzeciw, właściwie nawet nie jest zobowiązana wskazywać powodów swojego sprzeciwu. W piśmiennictwie i doktrynie pojawiła się natomiast rozbieżność, co do tego, w jaki sposób sprzeciw powinien być wyrażony. Otóż nie ma zgodności, co do tego jak rozumieć pojęcie „braku sprzeciwu”. Jedni wskazują, posługując się wykładnią literalną, że skoro mowa jest o zgłoszeniu sprzeciwu, to nie jest konieczne wyrażenie wprost zgody co do takiego wniosku o zawieszenie postępowania (tak:  Art. 98 KPA red. Hauser 2020, wyd. 6/Wojciechowska za: wyr. WSA w Lublinie z 5.4.2017 r., I SA/Lu 78/17, CBOSA; wyr. WSA w Warszawie z 11.7.2018 r., VIII SA/Wa 306/18, Legalis). Jednakże organ powinien stworzyć warunku dla innych stron do realizacji przysługującego im prawa – w oparciu o art. 10 kpa (tak: Art. 98 KPA red. Hauser 2020, wyd. 6/Wojciechowska za: G. Łaszczyca, w: Łaszczyca, Martysz, Matan, KPA. Komentarz, t. 1, 2007, s. 681; zob. A. Wróbel, w: Jaśkowska, Wróbel, KPA. Komentarz, 2009, s. 491). Wskazuje się zatem, że organ powinien powiadomić pozostałe strony o złożeniu wniosku o zawieszenie postępowania. Jest to dość logiczne, bowiem w jaki sposób strona miałaby zgłosić sprzeciw skoro nie miałaby nawet wiedzy o złożonym wniosku o zawieszenie postępowania.

W piśmiennictwie i orzecznictwie pojawiają się jednak również inne zapatrywania na przedstawione zagadnienie. Otóż znajdziemy zwolenników poglądu, że w świetle art. 98 § 1 kpa konieczna jest zgoda pozostałych stron postępowania na zawieszenie postępowania. A zatem wszystkie pozostałe strony postępowania musiałyby złożyć oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawieszenie postępowania – w sposób niebudzący wątpliwości i utrwalone w formie pisemnej lub innej formie określonej w art. 63 § 1 kpa (tak m.in.: Wyrok NSA II OSK 392/07; Art. 98 KPA Adamiak 2021, wyd. 17/Adamiak). Gdyby pokusić się o własną ocenę to wydaje się, że stanowisko pierwsze trafniej postrzega brzmienie komentowanego przepisu. Otóż zauważyć należy, że ustawodawca w tej samej ustawie posługuje się pojęciem „zgody strony” (np. art. 39(1) § 1a, art. 136 § 3 czy art. 155 kpa). Następuje zatem rozróżnienie między pojęciem „sprzeciwu strony” a „zgodą strony”.  W świetle powyższego nasuwa się wniosek, że gdyby ustawodawca wymagał zgody pozostałych stron na zawieszenie postępowania posłużyłby się właśnie tym konkretnym sformułowaniem, a nie wskazywał na brak sprzeciwu pozostałych stron względem wniosku o zawieszenie. Bez wątpienia jednak, aby strona mogła skorzystać z przysługującego jej prawa musi mieć wiedzę na temat złożenia takiego wniosku. Organ musi, zatem pamiętać o obowiązku powiadomienia stron o złożeniu wniosku o zawieszenie postępowania. A czy w ocenie organu/sądu takie działanie będzie wystarczające? W świetle powyższych rozbieżności trudno mieć pewność.


Wpis nie stanowi porady ani opinii prawnej w rozumieniu przepisów prawa oraz ma charakter wyłącznie informacyjny. Stanowi wyraz poglądów jego autora na tematy prawnicze związane z treścią przepisów prawa, orzeczeń sądów, interpretacji organów państwowych i publikacji prasowych. Kancelaria Ostrowski i Wspólnicy Sp.K. i autor wpisu nie ponoszą odpowiedzialności za ewentualne skutki decyzji podejmowanych na jego podstawie.


Ta strona wykorzystuje pliki cookies. Poprzez kliknięcie przycisku „Akceptuj", bądź „X", wyrażasz zgodę na wykorzystywanie przez nas plików cookies. Więcej o możliwościach zmiany ich ustawień, w tym ich wyłączenia, przeczytasz w naszej Polityce prywatności.
AKCEPTUJ